lunes, 30 de junio de 2014

Quan de nit s'apaguen les llums, els somnis comencen a donar el seu efecte, en el país de les maravelles, les penes s'amaguen en un caixó durant tota la nit i les alegries surten per a disfrutar de la màgia nocturna.
Hi han vegades que de tant que un mateix ha de suportar, acaba explotant de tal forma que no veu eixida, solament foscor, dessitjant poder veure una xicoteta llum al final del camí.
No passa res, es normal, a tots ens succeïx o ens ocurrirà alguna vegada en la vida, pero un mateix ha de lluitar pero allò que tant s'espera, eixe moment en el que únicament existixen els somriures, on les coses no tenen altre remeï que anar bé.
Poquet a poquet, vas a recuperar les teues forces, poquet a poquet vas a començar a trobar-te bé de nou, però paciència tot aplega en el moment que ha de aplegar.
Saps tot el que signifiques per a mi, i saps tot el que te necessite en la meua vida, perque amb el teu somriure i amb la teua manera de ser, jo sóc feliç. Quan estigues mal, pensa en tots els moments genials que hem passat els dos junts i sobre tot pensa en tots aquells que ens queden.
Tens que ficar molta força per a tornar a ser tu, eixe nen que contagia l'alegria, i que enfureix a la vegada amb la seua negativitat.
Te vullc, i vullc vore't prompte per que els dos no funcionem bé si passa tant de temps sense vore'ns. A per totes, tu pots amb això i amb molt més, no dubtes mai de tu, comença a valorar-te i comença a ser feliç ja que realment ningú ho mereix més que tu.




T'estime d'ací a Sheillandia ja ho saps, tornem de nou a la vida, tranquil, no tingues por, no te vaig a deixar.
Ànim campió demostra al mòn i a tu mateix que els problemes te'ls menjes.



Cuando la decepción se encajona dentro de uno mismo, te paras a pensar como se ha llegado a tal extremo, cuando no tienes otra opción que sentarte y darte cuenta que ese gran amigo ya no está caminando a tu lado, y no sabes el porque.
El momento en el que te preguntas que has hecho mal, el momento en el que se te pasan mil cosas por la cabeza intentando averiguar el motivo de esta situación, mientras que esa persona a la vez ni se parará a pensarlo porque igual para esa persona ya has dejado de ser importante.
Porque lo que sientes es el dolor de no esperarte esto, por la impotencia de no cogerlo y no dejarlo ir hasta saber cada una de las explicaciones, pero la coherencia de no hacerlo porque ya estás cansada de solo preocuparte tú por esta situación, cansada de saber lo mucho que has dado este último tiempo y lo tan poco recibido, y cansada de estar esperando que venga sabiendo que no lo va a hacer.
El sentimiento de la duda; no saber el porque, pensar en algo, y que ese algo se elimine porque piensas en otra cosa y así sucesivamente.
El sentimiento del engaño; cuando después de leer cartas, de recordar momentos, solo te sientes imbécil por habertelo creído y no haber caído en la cuenta de que solo eran palabras falsas.
El sentimiento de la cobardía; porque lo que sabes es que a esa persona le faltan los cojones para admitir la realidad. Porque un solo sentimiento de corazón vale mas que miles de razonamientos en la cabeza.
El sentimiento de la pena; por el dolor de saber cuanto quieres a ese amigo enorme necesario en cada momento, y ver que no está y pensar si es que realmente le importas una santa mierda.
El sentimiento de haber sido utilizada, cuando pensabas que pasaba algo verdadero, el echar mucho de menos a alguien, y este sentimiento solo por no recibir esa señal para pensar todo lo contrario. Ojalá las cosas fueran diferentes, ojalá las personas supieran apreciar lo realmente importante como el sentirse feliz por hacer lo que se siente y dejarse llevar por ello, y no dejarse llevar por el miedo, achantarse, y dejarlo todo de lado.
Yo estoy aquí, nunca me he ido.

jueves, 26 de junio de 2014


Sin prisa pero sin pausa, siempre.
Las sorpresas del día a día, los recuerdos del pasado, los paseos al salir de fiesta y sus conversaciones que solo dos amigas saben con sus pizzas acopladas, sus despertadores desesperantes, sus mismas aficiones y la alegría de tener una amiga con quien compartirlas.
Los huevos kinders entre dos personas, los textos escritos, las miradas que solo ellos dos conocen, los horarios y los planes que siempre cambian y se desordenan, los intentos nunca conseguidos.
Un viaje ansioso de llegar, una alhambra esperando desde hace tiempo, discusiones que solo ellos dos pueden tener, los soportes en los codos, el gusto de ser el último en contestar pero la rabia de que después te conteste el otro y ya no saber como seguir. Algo que solo dos amigos saben y conocen.
Las leídas de mente sin ni siquiera mirar a los ojos, el saber que alguien te conoce casi tanto como te conoces tú, el único que realmente sabe que estás mal y porque o que estás bien.

                                                                                  176 palabras, 4 personas indispensables.
Los miedos solo para los débiles, disfrutar, lo mas importante y a lo que menos tiempo dedicamos.
Hacer lo que sentimos, dejar las normas a un lado, sentir la libertad y ser felices así.
Dejarse llevar, no ver lo que está bien y lo que está mal, para eso ya están los amargados que solo están pendientes de ello, nosotros estamos para incumplir lo que no se debe y hacer las cosas del revés.

PORQUE SÍ, PORQUE LO DIGO YO



Sentirse mal es un desperdicio humano. 
Veámoslo como una nueva y buena oportunidad.


martes, 24 de junio de 2014

Están siendo unos días muy difíciles para mi. Es como si todo se hubiese vuelto a hundir. Donde no ves otra vez las ganas ni la ilusión. Es como que cada cosa importante o un sueño se va, mi padre, el sueño de poder estudiar aquello que de verdad me llena y mas ilusiones que de un día para otro también desaparecen.
Me considero una chica fuerte, que no se rinde y que siempre se levanta, y se que tarde o temprano esta vez va a ser igual... Pero ahora mismo estoy sin fuerzas para hacerlo, en mi mente no hay nada positivo es como si una nube negra se hubiese puesto ante mi y no desapareciese por mucho que pasen los días.
Yo que siempre intento mirar hacia adelante, que siempre intento sonreír, que saco las fuerzas de donde no las tengo... Y ahora... me echo de menos, desde hace un tiempo me echo mucho de menos.
Como muchas personas, pasamos los dias intentando disimular pero... me canso.
Veo a todo el mundo contento, feliz, ilusionado, disfrutando del comienzo del verano, a punto de empezar una nueva etapa con ilusión, en cambio yo me veo pequeña ante ellos, con una sensación diferente y cuya sensación me cuesta eliminar.
Me da miedo pensar que les puedo perder, me da miedo pensar que voy a seguir sintiendome así de decepcionada conmigo misma, me dan miedo muchas cosas, y odio sentir miedo.
Realmente como de verdad me expreso yo es a través de las palabras y ojalá me pudiera dedicar a ello toda la vida.
Necesito esa luz, ese abrazo, ese todo irá bien, y sobre todo necesito con todo el corazón que todo vaya bien de verdad por una vez y para siempre.