lunes, 30 de diciembre de 2013

Espero que todos los obstáculos que tenemos que superar tengan un resultado en el futuro, un éxito, una total felicidad.
Porque espero que al llegar no me pregunte el porque de tantas piedras que no han desaparecido del camino.
Estamos creados para montar poco a poco nuestro objetivo que denominamos vida, nosotros somos los únicos capaces de crear la nuestra propia, preparar los planos y disponerte a juntar esos cimientos intentando hacer lo posible para que nunca se derrumben.
No entiendo a esas personas que eligen el camino incorrecto para evadir lo que no se puede borrar sin más.
Notros somos los que nunca nos vamos a abandonar, con la única persona con la que vamos a poder confiar, ese eres tú, tu mismo el que aprenda a construir ese edificio futuro lleno de experiencias, recuerdos, sentimientos... Sólo tú... Porque te vas a dar cuenta que en esos momentos estás solo, y hay que aprender a vivir en soledad para poder saber vivir en conjunto.
Un día te despiertas y las cosas han dado un giro tan radical que no sabes si destruir aquello construido o prepararlo bien para que no vuelva a ocurrir nada parecido.
Recuerda: Haz lo que sientas pero hazlo por ti solo, porque al fin y al cabo sólo tu eres el protagonista de tu vida y de lo ya visto y vivido, de ahí formar aquello que consideres tuyo, tuyo propio.
Decir que de la esperanza tampoco se vive y que de lo que hagas ahora, vas a dejar un eco en la eternidad.
Empieza de cero, así conseguirás aquello que desees.
Yo personalmente observo de mi madre esa sonrisa que nunca falta, esa fortaleza insuperable y admirable que tanto hace falta en este mundo.
De mi padre esa luz que no sólo desprende ahora, si no también esa luz que iluminaba a todos los que estuvieran a su alrededor.
De mi abuelo esa energía y ese positivismo puro que transmite después de tantos años y tantas experiencias vividas.
De mi abuela esa forma de haber sabido crear una familia como la que tengo fortuna de tener porque sólo ella es capaz de haberlo hecho.
De mi tía que es mas una hermana que una tía, de ella esa forma de ver la vida, de disfrutarla, de dejarse llevar y conseguir todo lo que quieras.

Porque orgullosa digo que ellos han sido, son y serán mis maestros por siempre.

domingo, 8 de diciembre de 2013

Un día así, de un momento a otro, aparecen personas en nuestras vidas que dan un giro y se introducen poco a poco en nuestro corazón, dejando rastro allá por donde pisan.

Esas personas que en pocos días te han podido demostrar lo que alguien en meses no ha podido, personas que saben cuando no estás bien o cuando estás demasiado bien, que te sorprenden, que te acaban importando...

Personas que pueden estar a miles de kilómetros pero da absolutamente lo mismo porque no cambia nada, porque te preocupas igual y se preocupan igual de ti, amigos que valen la pena, que valen la pena de verdad.

Personas que sabes que te va a costar olvidar pero que no va a hacer falta porque sabes que van a estar junto a ti mientras camines, mientras aprendas, mientras descubras...

Esa clase de personas que no son como todas, que tienen algo que le identifican, que te animan a que continúes a su lado, que saben como tratarte, como calmarte...

Personas que harías lo que estuviera en tus manos para que nunca se hicieran invisibles, que siempre las pudieras observar aun que no sea con imágenes si no con unas simples palabras
Porque sin ellos no seríamos parte de lo que somos, ni de lo que seremos.

¡22 ABRAZOS Y 22 SONRISAS PARA TODOS ELLOS!



Porque lo que gusta es mirar los colores, sentir frío, calor...Conocer monumentos, fotografiar para recordar, vivir la vida, tener momentos buenos.
¡ Que hay solo una vida, y hay que disfrutarla!

martes, 3 de diciembre de 2013

Caminemos juntos, caminemos cogidos de la mano, no nos soltemos durante el viaje, no te sueltes de mi mano.
Si te sueltas no saldrá bien, no te arriesgues, me necesitas, necesitas alguien que no mire horas en el reloj, que no cuente lo segundos de vida, que no cambie de persona sin motivo, que sepa que es tener valores.
Un viaje que reluce sin andamos en conjunto, si andamos en unión, provocando las sonrisas y alejando las lágrimas, trabajando en equipo, trabajando con amigos.
Porque todos ellos saben en que consiste el misterio, que no hay cielo mar ni tierra, que la vida es un sueño.
Saben que es conocerte desde dentro, sentir que formas parte de una cueva de un movimiento, sentirte superhéroe y no andar sin nadie a quien cogerte de la mano, dejando a un lado el miedo.

Att: Una amiga de XIO9
ELS NOSTRES SOMNIS

Els somnis que desitgem complir, a poc a poc, el seu temps de caducitat va reduint-se. Un d'ells acabar batxillerat per a estudiar futurment allò que ens agrada, ja que ja són tres mesos menys que quan començarem. Hem comprovat que és un temps difícil i que està format per un gran esforç, però inclús d'aquesta manera la il·lusió no desapareix.
Hi ha camins que es componen de pedres i de corbes on pareix que no existisca una eixida, ens englobem d'efectes negatius i ens tanquem en un món sotmés de pensaments de color negre i amb una frase coneguda que escoltem i diguem continuamente... "No puc mes, no ho vaig a conseguir".
Això és fals i en veritat no ho pensem ja que si no, no continuaríem lluitant sense rendir-nos. L'esforç, sempre porta una recompensa guanyadora que ens produïx un somriure i una energia per a continuar, perquè acabar amb força i amb satisfacció aquest curs, que és segon de batxiller, no és una missió imposible.
En la vida ocorren fets on pensem que s’acaba el mòn, però encara així, retomem les màximes esperances i no ens deixem vèncer.
Per tant, si tens un somni com acabar estudiant allò que t’agrada, reserva totes les ganes i tota la energia i poc a poc expulsa-les sense deixar d’avançar.


Menja-te el mòn i no deixes que el mòn et menje a tú!